Tuğçe Gürel

Hayatın içinde fark etmeden birçok “bekleme süresi” belirliyoruz. Bir şey olana kadar, biri gelene kadar, bir koşul gerçekleşene kadar… Bu bekleyişler aslında farkında olmadan konforumuzdan çıkmamıza sebep oluyor. Ama dikkat et: bazen peşinde koştuğumuz hedefler, gerçekten bize ait olmayabiliyor. Bilinçaltımızdaki Kalıntılar Çocukken çok sevdiğimiz bir arkadaşımızın hayali kulağımıza çalınıyor; “Ben büyüyünce şunu yapacağım.” O arkadaş yıllar sonra hayatımızda bile kalmıyor ama onun hayali bizim bilinçaltımızda iz bırakıyor. Belki yıllarca onun ulaşmak istediği şeye ulaşmaya çalışıyoruz. Aynı şekilde, bir sevgilinin tutkusu, bir aile büyüğünün beklentisi, bir öğretmenin söylediği bir cümle bile bize ait olmayan bir hedefin tohumu olabiliyor. Başkalarının Hayallerinde Koşmak Zaman geçtikçe, o eski arkadaşlarımızın kendi hedeflerine ulaştığını gördüğümüzde garip bir rahatlama gelebiliyor:  “Demek ki ben zaten onların yolunda yürüyormuşum.” Oysa asıl tatmin, kendi hedeflerimizin aslın...

Bazen kendime sıkı sıkı hatırlatıyorum: burnundan üç nefes al, sonra konuş. Çünkü biliyorum — bir cümle, bir bakış, bir anlık tepki köprü kurar da yıkar da. Dilimiz zarif bir alet; yanlış kullanınca en güzel şeyi paramparça eder. Ben de çok imla ettim, çok kırdım; kelimelerimin ardında bıraktığı ağırlığı biliyorum. Hemen çıkıveren bir cümle, geri getiremediğin bir taşı taşır gibi; bazen yüzlerde çatlak, bazen kendi içimde sızı bırakır. Konuşmak eylemdir; hesap gerektirir. Niyetini, zamanını, muhatabını hesaba katmadan konuşmak sahte bir cesaret — sonra anlamaya çalışırken kayboluruz. Susmak öğrendiğim bir dil oldu. Susmak, kendini kapamak değil; duymak için alan açmaktır. Sessizliğe yer vermek, karşındakinin nefesini hissetmek, kendi dürtünü bastırmak bazen daha güçlüdür. Her şeyi cevaplamak zorunda değilsin. Bir suskunluk, on lafın etmediğini gösterebilir. Susmak, sabırla seçilmiş bir sözdür. Empati yoksa söz kıymetsizleşir. Karşındaki insanın hikâyesini, kırılganlığını, sabahını hesa...

Yarım Kalanların İzinde Hayat, çoğu zaman düz bir çizgi değil; yarım kalmış cümleler, yarıda kesilmiş ilişkiler ve tamamlanmamış hesaplarla örülü bir döngü. Bazen bir gün biri çıkar karşımıza; hiç beklemediğimiz bir anda, geçmişteki bir kırığı onarmak için gelmiş gibidir. O geliş, sadece bir “tesadüf” müdür, yoksa evrenin görünmez terazisinin bir dengesi midir? Kötünün de İyinin de Karması Karma denince çoğu kişi sadece “ceza”yı düşünür. Oysa karma sadece olumsuz eylemlerin yankısı değildir; iyiliğin de karşılığı vardır. Birine gösterdiğimiz şefkat, bir gün hiç ummadığımız anda, hiç ummadığımız kişiden bize geri dönebilir. Tıpkı yaptığımız bir kötülüğün gölgesi gibi, iyiliğimiz de bir yankı halinde geri gelir. Evren neyi bırakırsak, onun izini taşır. Telafi Mekanizması “Kötü şeylerin telafisi olur mu?” sorusu aslında içimizi kemiren en insani sorulardan biridir. Bazen bir hata, özürle düzelmez. Ama hayatın akışı, bize dolaylı yollardan telafi fırsatları sunar: • Kaybettiğimiz birini g...

Sonbahar, doğanın bize sunduğu en içsel mevsimlerden biri. Ağaçların yapraklarını bırakması, aslında bizlere güçlü bir hatırlatma yapar:  Bırak ki yenisine alan açılsın. ⸻ Arınma ve Bırakış Sonbahar, içsel arınmanın mevsimidir. Tıpkı ağaçların kurumuş yapraklarını dökmesi gibi biz de üzerimizde taşıdığımız yorgunlukları, eskimiş alışkanlıkları, artık bize hizmet etmeyen düşünceleri bırakabiliriz. Bırakabilmek, hafiflemenin ve özgürleşmenin ilk adımıdır. ⸻ Kahve Kokusu ve Huzur Pencerenin kenarında buharlanan bir kahve fincanı… Belki yanında bir battaniye, belki de sadece sessizliğin kendisi. Kahve, sonbaharın dinginliğine eşlik eden en güzel ritüellerden biri. Her yudumda kendimize dönmeyi, anı yaşamayı hatırlatır. ⸻ Keyif ve Yavaşlık Yazın hareketliliği geride kalırken, sonbahar bize “yavaşla” der. Hızla akan hayatın içinde bir durak. Yaprakların rüzgârdaki dansını izlemek, kitap okumak, sessiz bir yürüyüş yapmak… Bu küçük anlar, ruhu besler ve keyif getirir. ⸻ Yeniye Alan Açmak H...