Hedeflerimiz Gerçekten Bizim Mi?

Hayatın içinde fark etmeden birçok “bekleme süresi” belirliyoruz. Bir şey olana kadar, biri gelene kadar, bir koşul gerçekleşene kadar… Bu bekleyişler aslında farkında olmadan konforumuzdan çıkmamıza sebep oluyor. Ama dikkat et: bazen peşinde koştuğumuz hedefler, gerçekten bize ait olmayabiliyor.


Bilinçaltımızdaki Kalıntılar


Çocukken çok sevdiğimiz bir arkadaşımızın hayali kulağımıza çalınıyor; “Ben büyüyünce şunu yapacağım.” O arkadaş yıllar sonra hayatımızda bile kalmıyor ama onun hayali bizim bilinçaltımızda iz bırakıyor. Belki yıllarca onun ulaşmak istediği şeye ulaşmaya çalışıyoruz.

Aynı şekilde, bir sevgilinin tutkusu, bir aile büyüğünün beklentisi, bir öğretmenin söylediği bir cümle bile bize ait olmayan bir hedefin tohumu olabiliyor.


Başkalarının Hayallerinde Koşmak


Zaman geçtikçe, o eski arkadaşlarımızın kendi hedeflerine ulaştığını gördüğümüzde garip bir rahatlama gelebiliyor: “Demek ki ben zaten onların yolunda yürüyormuşum.”

Oysa asıl tatmin, kendi hedeflerimizin aslında kendi konfor alanımızı oluşturduğunu fark ettiğimizde geliyor. Bu farkındalık rahatlatıcıdır; çünkü özünü göstermek, üretmek için kendine daha açık bir alan bırakırsın. Kendi yoluna döndüğünde, dışarıdan ödünç alınmış hayallerin gölgesinden çıkıp gerçek potansiyelini sergileyebilirsin.


Hedef Ayıklama Sanatı


Hedeflerimizi düzenli olarak gözden geçirmeliyiz. Kendimize şu soruyu sormak cesaret ister:

• Bu hayal gerçekten benim mi?

• Yoksa bilinçaltımda kalmış bir kalıntı mı?

• Bu hedefe ulaştığımda kalbim mi dolacak, yoksa sadece bir görev mi tamamlanmış olacak?


Kendi hayallerimizi seçtiğimizde, geçmişin gölgelerinden özgürleşiyoruz. Gelecek artık başkalarının değil, bizim davetimizle şekilleniyor.


⸻


✨ Peki senin hayatında hangi hedefler gerçekten sana ait, hangileri başkalarının izleri?

Bunu düşünmek için kendine küçük bir alan aç. Belki de asıl özgürlük, tam da orada başlıyor.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aydınlat, Isıt Ama Işığından Parça Verme: Eksiltme, Büyüt.

Resim
Bir mum diğer mumu tutuşturduğunda kendi ışığından hiçbir şey kaybetmez. Bu, her tutuşturmanın bir veriş, bir azalma olduğu anlamına gelmez. Işık, doğru aktığında eksiltmez; büyütür. Hayat yolculuğunda hepimize az ya da çok bir ışık verilmiş gibi hissederiz. Kimimizinki sıcak, kimimizinki keskin, kimimizinki titreşimli. Bu ışık; bilgimiz, sevgimiz, emeğimiz ya da sezgilerimiz olabilir. Ne olursa olsun, içimizde taşıdığımız bu ışıkla dünyayı nasıl aydınlattığımız, nasıl ısıttığımız aslında kim olduğumuzu belirler. Ama burada ince bir çizgi var: Işığımızla başkalarını aydınlatmak başka, ışığımızı parça parça sunmak başka. Biri büyütür, diğeri eksiltir. Bu farkı bilmek; kendini kaybetmeden vermek, tükenmeden paylaşmak, suistimal edilmeden sevmek demektir. Bazılarımız “faydalı olma” telaşıyla sürekli kendinden verir; zamanından, enerjisinden, inancından, hatta ışığından. Geriye dönüp baktığında, bir mumun yavaş yavaş eriyip yok oluşuna tanık olur gibi olur. Oysa mesele, başkalarının yolunu...
Devamı

Su Seni Kaldırır

Resim
​ Rüyamda suyun içindeydim. Yüzümde güneş ışığının yansıması vardı; sanki gökyüzü dalgaların üstüne uzanmış, ben de onun içinde nefes alıyordum. Bir anlığına unuttum tüm ihtimalleri, “ya olmazsa?” korkularını, fazladan taşıdığım yükleri… Su beni sararken, kulağımın derininde bir ses belirdi: tanıdık, sakin, güven veren… Babamın sesi. Kenarda duruyordu sanki. Telaş etmemi beklemiyordu. Sadece durdu, baktı ve yumuşak bir tonda söyledi: “Su seni kaldırır… sakin ol.” Cümlenin dinginliği ruhuma indi. O an hiçbir şey kanıtlamam gerekmiyormuş gibi hissettim. Ne çırpınmam, ne tutunmam, ne de kontrolü avuçlarımda sıkmam… Sadece kendimi bırakmama izin vermem yetti. Suyun içindeyken şunu fark ettim: Akış o kadar düşman değilmiş. Biz çoğu zaman batacağımızı sanıyoruz, oysa batıran çoğu kez korkunun kendisi. İçimde uzun zamandır sıkı duran bir düğüm o sahnede çözüldü. Güçlü görünmek, her şeyi bilmek, hep hazırlıklı olmak… bunların ne kadar ağır ve yorucu olduğunu rüyada hissettim. Suya teslim olduğ...
Devamı

Bu gerçekten güçlü bir metafor...

Resim
E n sıkıştığın, en umutsuz hissettiğin anda çiçek açmak… Zorlukların içinde bile kendini gerçekleştirebilmek, hatta belki tam da o sıkışmışlıktan beslenerek büyümek. Kurban psikolojisine girmeden en sıkıldığın anda üretmek, hemen yön değiştirebilmek, yeri geldiğinde destek istemek, yeri geldiğinde tek başınalığı kabul etmek, varoluşun ve ilerlemenin çözümü. Bu durumu kullanabildiğinde hiç açmadığın kadar güzel bir çiçek olarak açılıyorsun. En sıkıştığın anda en güzel fikirler, en güzel üretimler, en güzel sen doğuyor. Sonuç olarak; “Fırtınadan sonra bir gün, hiç ummadığın anda güneş doğuyor.”
Devamı