Sonbaharın Sessiz Hediyesi: Arınma ve Yenilenme

Sonbahar, doğanın bize sunduğu en içsel mevsimlerden biri. Ağaçların yapraklarını bırakması, aslında bizlere güçlü bir hatırlatma yapar: Bırak ki yenisine alan açılsın.


⸻


Arınma ve Bırakış


Sonbahar, içsel arınmanın mevsimidir. Tıpkı ağaçların kurumuş yapraklarını dökmesi gibi biz de üzerimizde taşıdığımız yorgunlukları, eskimiş alışkanlıkları, artık bize hizmet etmeyen düşünceleri bırakabiliriz. Bırakabilmek, hafiflemenin ve özgürleşmenin ilk adımıdır.


⸻


Kahve Kokusu ve Huzur


Pencerenin kenarında buharlanan bir kahve fincanı… Belki yanında bir battaniye, belki de sadece sessizliğin kendisi. Kahve, sonbaharın dinginliğine eşlik eden en güzel ritüellerden biri. Her yudumda kendimize dönmeyi, anı yaşamayı hatırlatır.


⸻


Keyif ve Yavaşlık


Yazın hareketliliği geride kalırken, sonbahar bize “yavaşla” der. Hızla akan hayatın içinde bir durak. Yaprakların rüzgârdaki dansını izlemek, kitap okumak, sessiz bir yürüyüş yapmak… Bu küçük anlar, ruhu besler ve keyif getirir.


⸻


Yeniye Alan Açmak


Her bitiş, aslında yeni bir başlangıcın habercisi. Sonbaharın bize en büyük armağanı da bu: “Alan açmak.” Eskiyi bırakınca, yeni için yer açılır. İçsel arınma sonrası zihnimiz daha berrak, kalbimiz daha geniş olur. Ve bu genişlikte yeni tohumlar filizlenmeye başlar.


⸻


Başlangıçların Mevsimi


Birçok kişi baharı başlangıç olarak görür; oysa gerçek başlangıç sonbahardadır. Çünkü başlangıç, önce bırakabilmeyi gerektirir. Sonbahar, yeni niyetler için tohum atmanın, kendini yeniden tanımlamanın, içsel yolculuklara çıkmanın mevsimidir.


⸻


Son Söz


Sonbahar bize şunu fısıldar:

“Her şeyin bir zamanı var. Bırak, dinlen, sadeleş. Yeninin gelmesi için önce boşluk yarat.”

Ve işte tam da bu yüzden, kahve eşliğinde düşen yapraklara bakarken aslında kendi içimize bakarız. 🍂

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aydınlat, Isıt Ama Işığından Parça Verme: Eksiltme, Büyüt.

Resim
Bir mum diğer mumu tutuşturduğunda kendi ışığından hiçbir şey kaybetmez. Bu, her tutuşturmanın bir veriş, bir azalma olduğu anlamına gelmez. Işık, doğru aktığında eksiltmez; büyütür. Hayat yolculuğunda hepimize az ya da çok bir ışık verilmiş gibi hissederiz. Kimimizinki sıcak, kimimizinki keskin, kimimizinki titreşimli. Bu ışık; bilgimiz, sevgimiz, emeğimiz ya da sezgilerimiz olabilir. Ne olursa olsun, içimizde taşıdığımız bu ışıkla dünyayı nasıl aydınlattığımız, nasıl ısıttığımız aslında kim olduğumuzu belirler. Ama burada ince bir çizgi var: Işığımızla başkalarını aydınlatmak başka, ışığımızı parça parça sunmak başka. Biri büyütür, diğeri eksiltir. Bu farkı bilmek; kendini kaybetmeden vermek, tükenmeden paylaşmak, suistimal edilmeden sevmek demektir. Bazılarımız “faydalı olma” telaşıyla sürekli kendinden verir; zamanından, enerjisinden, inancından, hatta ışığından. Geriye dönüp baktığında, bir mumun yavaş yavaş eriyip yok oluşuna tanık olur gibi olur. Oysa mesele, başkalarının yolunu...
Devamı

Su Seni Kaldırır

Resim
​ Rüyamda suyun içindeydim. Yüzümde güneş ışığının yansıması vardı; sanki gökyüzü dalgaların üstüne uzanmış, ben de onun içinde nefes alıyordum. Bir anlığına unuttum tüm ihtimalleri, “ya olmazsa?” korkularını, fazladan taşıdığım yükleri… Su beni sararken, kulağımın derininde bir ses belirdi: tanıdık, sakin, güven veren… Babamın sesi. Kenarda duruyordu sanki. Telaş etmemi beklemiyordu. Sadece durdu, baktı ve yumuşak bir tonda söyledi: “Su seni kaldırır… sakin ol.” Cümlenin dinginliği ruhuma indi. O an hiçbir şey kanıtlamam gerekmiyormuş gibi hissettim. Ne çırpınmam, ne tutunmam, ne de kontrolü avuçlarımda sıkmam… Sadece kendimi bırakmama izin vermem yetti. Suyun içindeyken şunu fark ettim: Akış o kadar düşman değilmiş. Biz çoğu zaman batacağımızı sanıyoruz, oysa batıran çoğu kez korkunun kendisi. İçimde uzun zamandır sıkı duran bir düğüm o sahnede çözüldü. Güçlü görünmek, her şeyi bilmek, hep hazırlıklı olmak… bunların ne kadar ağır ve yorucu olduğunu rüyada hissettim. Suya teslim olduğ...
Devamı

Bu gerçekten güçlü bir metafor...

Resim
E n sıkıştığın, en umutsuz hissettiğin anda çiçek açmak… Zorlukların içinde bile kendini gerçekleştirebilmek, hatta belki tam da o sıkışmışlıktan beslenerek büyümek. Kurban psikolojisine girmeden en sıkıldığın anda üretmek, hemen yön değiştirebilmek, yeri geldiğinde destek istemek, yeri geldiğinde tek başınalığı kabul etmek, varoluşun ve ilerlemenin çözümü. Bu durumu kullanabildiğinde hiç açmadığın kadar güzel bir çiçek olarak açılıyorsun. En sıkıştığın anda en güzel fikirler, en güzel üretimler, en güzel sen doğuyor. Sonuç olarak; “Fırtınadan sonra bir gün, hiç ummadığın anda güneş doğuyor.”
Devamı