Karmanın Telafisi Üzerine

Yarım Kalanların İzinde


Hayat, çoğu zaman düz bir çizgi değil; yarım kalmış cümleler, yarıda kesilmiş ilişkiler ve tamamlanmamış hesaplarla örülü bir döngü. Bazen bir gün biri çıkar karşımıza; hiç beklemediğimiz bir anda, geçmişteki bir kırığı onarmak için gelmiş gibidir. O geliş, sadece bir “tesadüf” müdür, yoksa evrenin görünmez terazisinin bir dengesi midir?


Kötünün de İyinin de Karması


Karma denince çoğu kişi sadece “ceza”yı düşünür. Oysa karma sadece olumsuz eylemlerin yankısı değildir; iyiliğin de karşılığı vardır. Birine gösterdiğimiz şefkat, bir gün hiç ummadığımız anda, hiç ummadığımız kişiden bize geri dönebilir. Tıpkı yaptığımız bir kötülüğün gölgesi gibi, iyiliğimiz de bir yankı halinde geri gelir. Evren neyi bırakırsak, onun izini taşır.


Telafi Mekanizması


“Kötü şeylerin telafisi olur mu?” sorusu aslında içimizi kemiren en insani sorulardan biridir. Bazen bir hata, özürle düzelmez. Ama hayatın akışı, bize dolaylı yollardan telafi fırsatları sunar:

• Kaybettiğimiz birini geri getiremeyiz, ama başkasına sarılarak eksikliği onarabiliriz.

• Kırdığımız birini onaramayız, ama bir başkasına daha şefkatli davranarak zinciri kırabiliriz.

• Kendi içimizde yarım kalan yanımızı, başkasının bizde açtığı boşlukla doldurabiliriz.


Telafi, bire bir aynı noktada olmaz; başka şekillerde, başka yüzlerde, başka olaylarda karşımıza çıkar.


Karmanın Çift Yüzü


İyi ya da kötü hiçbir şey kaybolmaz. Evrenin terazisi görmediğimiz bir hassasiyetle işler. Bazen hayatımıza giren biri, sadece sevgi getirmez; aynı zamanda gölgemizi de ortaya çıkarır. Çünkü karma sadece tatlı hediyeler sunmaz; dersler de taşır. İşte bu yüzden kötünün de iyinin de karması vardır.


Sonuç: Telafi, Bir Döngüdür


Biri gelir mi yarım kalanları telafi etmek için? Belki evet, belki hayır. Ama kesin olan şu: Her eylem, bir iz bırakır ve o iz başka bir şekilde bize geri döner. Kötünün de iyinin de telafisi vardır; bazen bir insan aracılığıyla, bazen bir olayla, bazen de kendi içimize dönerek.


Ve belki de asıl telafi, dışarıdan gelmez; kendi içimizde açtığımız boşlukları fark edip, onları sevgiyle kapatmayı öğrenmekle başlar.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aydınlat, Isıt Ama Işığından Parça Verme: Eksiltme, Büyüt.

Resim
Bir mum diğer mumu tutuşturduğunda kendi ışığından hiçbir şey kaybetmez. Bu, her tutuşturmanın bir veriş, bir azalma olduğu anlamına gelmez. Işık, doğru aktığında eksiltmez; büyütür. Hayat yolculuğunda hepimize az ya da çok bir ışık verilmiş gibi hissederiz. Kimimizinki sıcak, kimimizinki keskin, kimimizinki titreşimli. Bu ışık; bilgimiz, sevgimiz, emeğimiz ya da sezgilerimiz olabilir. Ne olursa olsun, içimizde taşıdığımız bu ışıkla dünyayı nasıl aydınlattığımız, nasıl ısıttığımız aslında kim olduğumuzu belirler. Ama burada ince bir çizgi var: Işığımızla başkalarını aydınlatmak başka, ışığımızı parça parça sunmak başka. Biri büyütür, diğeri eksiltir. Bu farkı bilmek; kendini kaybetmeden vermek, tükenmeden paylaşmak, suistimal edilmeden sevmek demektir. Bazılarımız “faydalı olma” telaşıyla sürekli kendinden verir; zamanından, enerjisinden, inancından, hatta ışığından. Geriye dönüp baktığında, bir mumun yavaş yavaş eriyip yok oluşuna tanık olur gibi olur. Oysa mesele, başkalarının yolunu...
Devamı

Su Seni Kaldırır

Resim
​ Rüyamda suyun içindeydim. Yüzümde güneş ışığının yansıması vardı; sanki gökyüzü dalgaların üstüne uzanmış, ben de onun içinde nefes alıyordum. Bir anlığına unuttum tüm ihtimalleri, “ya olmazsa?” korkularını, fazladan taşıdığım yükleri… Su beni sararken, kulağımın derininde bir ses belirdi: tanıdık, sakin, güven veren… Babamın sesi. Kenarda duruyordu sanki. Telaş etmemi beklemiyordu. Sadece durdu, baktı ve yumuşak bir tonda söyledi: “Su seni kaldırır… sakin ol.” Cümlenin dinginliği ruhuma indi. O an hiçbir şey kanıtlamam gerekmiyormuş gibi hissettim. Ne çırpınmam, ne tutunmam, ne de kontrolü avuçlarımda sıkmam… Sadece kendimi bırakmama izin vermem yetti. Suyun içindeyken şunu fark ettim: Akış o kadar düşman değilmiş. Biz çoğu zaman batacağımızı sanıyoruz, oysa batıran çoğu kez korkunun kendisi. İçimde uzun zamandır sıkı duran bir düğüm o sahnede çözüldü. Güçlü görünmek, her şeyi bilmek, hep hazırlıklı olmak… bunların ne kadar ağır ve yorucu olduğunu rüyada hissettim. Suya teslim olduğ...
Devamı

Bu gerçekten güçlü bir metafor...

Resim
E n sıkıştığın, en umutsuz hissettiğin anda çiçek açmak… Zorlukların içinde bile kendini gerçekleştirebilmek, hatta belki tam da o sıkışmışlıktan beslenerek büyümek. Kurban psikolojisine girmeden en sıkıldığın anda üretmek, hemen yön değiştirebilmek, yeri geldiğinde destek istemek, yeri geldiğinde tek başınalığı kabul etmek, varoluşun ve ilerlemenin çözümü. Bu durumu kullanabildiğinde hiç açmadığın kadar güzel bir çiçek olarak açılıyorsun. En sıkıştığın anda en güzel fikirler, en güzel üretimler, en güzel sen doğuyor. Sonuç olarak; “Fırtınadan sonra bir gün, hiç ummadığın anda güneş doğuyor.”
Devamı