“Kendi Hazineni Aramaya Cesaretin Var mı?” – Simyacı Üzerine Bir Yolculuk Yazısı

Bazı kitaplar okunmaz. Yaşanır.

Simyacı tam da bu cümleye sığacak bir eser.

Paulo Coelho, yazdığı bu incecik ama derinlikli kitapla, okuyucusuna kelimelerden bir ayna tutuyor:

“Hayatının ne kadarını kendin için yaşadın?” diye soruyor.

Ve eğer cevap kaçamaksa, seni kendi yolculuğuna davet ediyor.


Hayat bir hazine haritasıysa, sen neredesin?

Santiago bir çobandır. Ama bu hikâye sadece onun değil.

Çünkü Santiago’nun çoban olması, sadece metaforun kılığıdır.

Aslında hepimiz bir şeyleri “gütmekle” meşgulüz.

İş, ilişkiler, beklentiler, toplumun övgüsü…

Ve çoğu zaman kendi hazinemizi aramayı erteliyoruz.

Daha “garanti” bir hayat uğruna, içimizdeki çağrıyı susturuyoruz.

Oysa Simyacı kulağımıza eğilip fısıldıyor:

“Evren, bir şeyi gerçekten istediğinde, onu gerçekleştirmen için bütün olanakları seferber eder.”


Korkular mı? Bahaneler mi? Yoksa… Konfor alanın mı?

Kitap, korkuların da hazinenin kapısını koruyan ejderhalar olduğunu anlatıyor.

Çünkü bir şeye ne kadar yaklaşırsan, korkun da o kadar büyür.

Santiago’nun yolculuğu fiziksel gibi görünse de aslında içsel bir dönüşüm.

Ve bu dönüşümün en çarpıcı yanı şu:Çünkü alışkanlık, en büyübu kitap o uy uyanmisteyenlere yazıl bir çalar saat gibi.

Evrenle Konuşmayı Hatırlamak

Kitapta “kişisel menkıbe” diye geçen şey, aslında kendi içsel çağrını takip etmektir.

Birçok insan bu çağrıyı duyar ama cevapsız bırakır.

Simyacı, seninle senin arasındaki bu mesafeye ışık tutar.

Doğayı, sembolleri, rastlantıları birer işaret olarak görmeye davet eder.

Ve çok net bir şey söyler:Kalbini dinlemeyi öğrendiğinde, evrenle aynı dili konuşmaya

Ve belki de en önemlisi…

Bu kitap sana vaatte bulunmaz.

Sana başarı, para, zafer sunmaz.

Sana kendini sunar.

Ve der ki:

“Aradığın hazine, çok uzaklarda değil. Ama onu bulmak için uzaklara gitmen gerekebilir.

Çünkü sen, olduğun kişiyle başlayıp… olman gereken kişiye dönüşmelisin.”


Son Söz:

Eğer bu yazıyı buraya kadar okuduysan, belki senin içinde de bir Santiago yaşıyordur.

Belki sen de bir işareti bekliyorsundur.

İşte o işaret bu cümle olabilir:

“Hazinenin toprağa gömülü olmadığını fark ettiğinde, yolculuk başlar.”

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aydınlat, Isıt Ama Işığından Parça Verme: Eksiltme, Büyüt.

Resim
Bir mum diğer mumu tutuşturduğunda kendi ışığından hiçbir şey kaybetmez. Bu, her tutuşturmanın bir veriş, bir azalma olduğu anlamına gelmez. Işık, doğru aktığında eksiltmez; büyütür. Hayat yolculuğunda hepimize az ya da çok bir ışık verilmiş gibi hissederiz. Kimimizinki sıcak, kimimizinki keskin, kimimizinki titreşimli. Bu ışık; bilgimiz, sevgimiz, emeğimiz ya da sezgilerimiz olabilir. Ne olursa olsun, içimizde taşıdığımız bu ışıkla dünyayı nasıl aydınlattığımız, nasıl ısıttığımız aslında kim olduğumuzu belirler. Ama burada ince bir çizgi var: Işığımızla başkalarını aydınlatmak başka, ışığımızı parça parça sunmak başka. Biri büyütür, diğeri eksiltir. Bu farkı bilmek; kendini kaybetmeden vermek, tükenmeden paylaşmak, suistimal edilmeden sevmek demektir. Bazılarımız “faydalı olma” telaşıyla sürekli kendinden verir; zamanından, enerjisinden, inancından, hatta ışığından. Geriye dönüp baktığında, bir mumun yavaş yavaş eriyip yok oluşuna tanık olur gibi olur. Oysa mesele, başkalarının yolunu...
Devamı

Su Seni Kaldırır

Resim
​ Rüyamda suyun içindeydim. Yüzümde güneş ışığının yansıması vardı; sanki gökyüzü dalgaların üstüne uzanmış, ben de onun içinde nefes alıyordum. Bir anlığına unuttum tüm ihtimalleri, “ya olmazsa?” korkularını, fazladan taşıdığım yükleri… Su beni sararken, kulağımın derininde bir ses belirdi: tanıdık, sakin, güven veren… Babamın sesi. Kenarda duruyordu sanki. Telaş etmemi beklemiyordu. Sadece durdu, baktı ve yumuşak bir tonda söyledi: “Su seni kaldırır… sakin ol.” Cümlenin dinginliği ruhuma indi. O an hiçbir şey kanıtlamam gerekmiyormuş gibi hissettim. Ne çırpınmam, ne tutunmam, ne de kontrolü avuçlarımda sıkmam… Sadece kendimi bırakmama izin vermem yetti. Suyun içindeyken şunu fark ettim: Akış o kadar düşman değilmiş. Biz çoğu zaman batacağımızı sanıyoruz, oysa batıran çoğu kez korkunun kendisi. İçimde uzun zamandır sıkı duran bir düğüm o sahnede çözüldü. Güçlü görünmek, her şeyi bilmek, hep hazırlıklı olmak… bunların ne kadar ağır ve yorucu olduğunu rüyada hissettim. Suya teslim olduğ...
Devamı

Bu gerçekten güçlü bir metafor...

Resim
E n sıkıştığın, en umutsuz hissettiğin anda çiçek açmak… Zorlukların içinde bile kendini gerçekleştirebilmek, hatta belki tam da o sıkışmışlıktan beslenerek büyümek. Kurban psikolojisine girmeden en sıkıldığın anda üretmek, hemen yön değiştirebilmek, yeri geldiğinde destek istemek, yeri geldiğinde tek başınalığı kabul etmek, varoluşun ve ilerlemenin çözümü. Bu durumu kullanabildiğinde hiç açmadığın kadar güzel bir çiçek olarak açılıyorsun. En sıkıştığın anda en güzel fikirler, en güzel üretimler, en güzel sen doğuyor. Sonuç olarak; “Fırtınadan sonra bir gün, hiç ummadığın anda güneş doğuyor.”
Devamı