Görülmenin Gücü: Küçük Bir Notun Bıraktığı Büyük İz

Z kuşağı bazı influencer’ların başlattığı, bana göre çok değerli bir hareket var. Yoldaki seyyar satıcılara, kendi halinde yaşayan insanlara küçük notlar bırakıyorlar. Mesela birinde şöyle yazıyor: “Sana söylenmemiş olabilir ama yeterince çabalıyorsun.”


Geçen gün Furkan Ünal’ın videosuna denk geldim. Bir simitçiye böyle bir not veriyor ve sessizce uzaklaşıyor. Simitçi önce çatık kaşlarla alıyor notu; yüzünde “ne geliyor yine başımıza” ifadesi… Çünkü iyi bir şey beklemiyor. Çünkü bu türden iyi şeyler pek olmuyor. Sonra notu açıyor, okuyor. Yüzünde önce bir şaşkınlık, ardından hafif bir gülümseme beliriyor. “Hey Allah…” der gibi bir ifadeyle mırıldanıyor. Tekrar bakıyor, tekrar gülümsüyor. Sonra o notu tezgâhına asıyor.


O an belki de uzun zamandır yapmadığı bir şeyi yapıyor: Kendi emeğini, çabasını düşünüyor. “Evet, gerçekten uğraştım, elimden geleni yaptım” diye anımsıyor. Gülümsüyor. Müşterisi geliyor, ona da notu gösteriyor. Gülümsüyor.


⸻


Hepimizin İhtiyacı: Görülmek


Hepimizin, yaptıklarımızın görülmesine ve değerli olduğunun hatırlatılmasına ihtiyacı var. Çünkü yaşam, az ya da çok, hepimiz için bir mücadele. Her gün, görünmeyen bir savaşın içinde çabalıyoruz. Ve bu yorgunluğun içinde, fark etmeden sertleşiyoruz. Kalbimizin etrafında ince ama kalınlaşan bir kabuk oluşuyor.


Bazen bir başkasının şefkati, bir tek cümlesi, o kabuğu çatlatmaya yetiyor. Bazen omzumuza dokunan bir el, “Buradayım. Seni görüyorum.” diyor. Ve biz o anda, yeniden insan olduğumuzu hissediyoruz.


⸻


Şefkat, Dilimizin Ucunda


Aslında çok bir şeye ihtiyacımız yok. Sevgi, şefkat, anlayış… Bunlar hepimizin dilinin ucunda. Hepimiz, birbirimize söyleyeceğimiz bir cümleyle, vereceğimiz küçücük bir tebessümle, uzatacağımız bir elle birbirimize şifa olabiliriz.


Ve en güzeli, bunu yaptığımızda biz de iyileşiriz. Çünkü şefkat, yalnızca verilen değil, aynı zamanda alanın da kalbine dokunur.


⸻


Belki de bugün, birine söyleyebileceğimiz tek cümle şudur:

“Seni görüyorum. Elinden gelenin en iyisini yapıyorsun.”

Bunu duymaya, hepimizin çok ihtiyacı var. Ve bu, sandığımızdan daha büyük bir değişim yaratabilir.


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aydınlat, Isıt Ama Işığından Parça Verme: Eksiltme, Büyüt.

Resim
Bir mum diğer mumu tutuşturduğunda kendi ışığından hiçbir şey kaybetmez. Bu, her tutuşturmanın bir veriş, bir azalma olduğu anlamına gelmez. Işık, doğru aktığında eksiltmez; büyütür. Hayat yolculuğunda hepimize az ya da çok bir ışık verilmiş gibi hissederiz. Kimimizinki sıcak, kimimizinki keskin, kimimizinki titreşimli. Bu ışık; bilgimiz, sevgimiz, emeğimiz ya da sezgilerimiz olabilir. Ne olursa olsun, içimizde taşıdığımız bu ışıkla dünyayı nasıl aydınlattığımız, nasıl ısıttığımız aslında kim olduğumuzu belirler. Ama burada ince bir çizgi var: Işığımızla başkalarını aydınlatmak başka, ışığımızı parça parça sunmak başka. Biri büyütür, diğeri eksiltir. Bu farkı bilmek; kendini kaybetmeden vermek, tükenmeden paylaşmak, suistimal edilmeden sevmek demektir. Bazılarımız “faydalı olma” telaşıyla sürekli kendinden verir; zamanından, enerjisinden, inancından, hatta ışığından. Geriye dönüp baktığında, bir mumun yavaş yavaş eriyip yok oluşuna tanık olur gibi olur. Oysa mesele, başkalarının yolunu...
Devamı

Su Seni Kaldırır

Resim
​ Rüyamda suyun içindeydim. Yüzümde güneş ışığının yansıması vardı; sanki gökyüzü dalgaların üstüne uzanmış, ben de onun içinde nefes alıyordum. Bir anlığına unuttum tüm ihtimalleri, “ya olmazsa?” korkularını, fazladan taşıdığım yükleri… Su beni sararken, kulağımın derininde bir ses belirdi: tanıdık, sakin, güven veren… Babamın sesi. Kenarda duruyordu sanki. Telaş etmemi beklemiyordu. Sadece durdu, baktı ve yumuşak bir tonda söyledi: “Su seni kaldırır… sakin ol.” Cümlenin dinginliği ruhuma indi. O an hiçbir şey kanıtlamam gerekmiyormuş gibi hissettim. Ne çırpınmam, ne tutunmam, ne de kontrolü avuçlarımda sıkmam… Sadece kendimi bırakmama izin vermem yetti. Suyun içindeyken şunu fark ettim: Akış o kadar düşman değilmiş. Biz çoğu zaman batacağımızı sanıyoruz, oysa batıran çoğu kez korkunun kendisi. İçimde uzun zamandır sıkı duran bir düğüm o sahnede çözüldü. Güçlü görünmek, her şeyi bilmek, hep hazırlıklı olmak… bunların ne kadar ağır ve yorucu olduğunu rüyada hissettim. Suya teslim olduğ...
Devamı

Bu gerçekten güçlü bir metafor...

Resim
E n sıkıştığın, en umutsuz hissettiğin anda çiçek açmak… Zorlukların içinde bile kendini gerçekleştirebilmek, hatta belki tam da o sıkışmışlıktan beslenerek büyümek. Kurban psikolojisine girmeden en sıkıldığın anda üretmek, hemen yön değiştirebilmek, yeri geldiğinde destek istemek, yeri geldiğinde tek başınalığı kabul etmek, varoluşun ve ilerlemenin çözümü. Bu durumu kullanabildiğinde hiç açmadığın kadar güzel bir çiçek olarak açılıyorsun. En sıkıştığın anda en güzel fikirler, en güzel üretimler, en güzel sen doğuyor. Sonuç olarak; “Fırtınadan sonra bir gün, hiç ummadığın anda güneş doğuyor.”
Devamı