Boşluğu Doldurma Eğilimi

Hepimizin içinde çocukluktan kalma küçük boşluklar var. Bir yerde anne-babanın ilgisi eksik kalmış, bir yerde onay beklenmiş ama gelmemiş… Bir çocuğun gözünden bakarsak, bu ihtiyaçların karşılanması aslında “hak.” Ama olmadığında, büyüsek bile içeride bir yanımız hep aç kalıyor. Gün geliyor o eksiklik unutulmuş gibi duruyor, ama seçimlerimizde kendini belli ediyor.


Dostlukta ve Aşkta Boşluklarımız


Yakın ilişkilerde seçtiğimiz insanlar çoğu zaman bu boşlukların izini taşıyor. Çocukken görülmemişsek, sürekli “seninleyim” diyen kişilere çekiliyoruz. Yalnız bırakılmışsak, bizi terk etmeyecek gibi görünenlere bağlanıyoruz. Bazen de en çok kaçtığımız davranışlara koşuyoruz. Çünkü bilinçdışımız sahneyi yeniden kurmak istiyor: “Belki bu defa farklı olur.”


Tavırlarda ve Kararlarda İzler


Sadece ilişkiler değil, tavırlarımız da bu boşluklardan besleniyor. Çocukken hep susturulmuş biri, büyüyünce fazla konuşkan olabiliyor. Hiç övülmemiş biri, başarılarını herkese göstermek için uğraşıyor. Dışarıdan güçlü duruyoruz belki ama çoğu hareketimiz aslında bir dengeleme çabası.


Eksiklikle Barışmak


Buradaki kırılma noktası, o boşluğu fark etmek. Görmezden geldikçe seçimlerimizi yöneten gizli ipleri de göremiyoruz. O boşluğu kapatmaya çalışmak sonsuz bir uğraş, çünkü anne sevgisini sevgiliden, baba onayını patrondan almak mümkün değil. Zinciri kırmak, “orada bir eksik var ve bu benim hikayem” diyebilmekle başlıyor.


Gerçek Doyum Nerede?


Gerçek doyum, eksikliğin varlığını kabullenmekten geliyor. Onu silmeye çalışmak yerine onunla yaşamayı öğrenmek… İşte yetişkinlik bu galiba. Dostluğu ve aşkı artık çocukluğun boşluğunu doldurmak için değil; paylaşmak, üretmek, çoğalmak için seçtiğimizde ilişkiler daha gerçek, daha özgür oluyor.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aydınlat, Isıt Ama Işığından Parça Verme: Eksiltme, Büyüt.

Resim
Bir mum diğer mumu tutuşturduğunda kendi ışığından hiçbir şey kaybetmez. Bu, her tutuşturmanın bir veriş, bir azalma olduğu anlamına gelmez. Işık, doğru aktığında eksiltmez; büyütür. Hayat yolculuğunda hepimize az ya da çok bir ışık verilmiş gibi hissederiz. Kimimizinki sıcak, kimimizinki keskin, kimimizinki titreşimli. Bu ışık; bilgimiz, sevgimiz, emeğimiz ya da sezgilerimiz olabilir. Ne olursa olsun, içimizde taşıdığımız bu ışıkla dünyayı nasıl aydınlattığımız, nasıl ısıttığımız aslında kim olduğumuzu belirler. Ama burada ince bir çizgi var: Işığımızla başkalarını aydınlatmak başka, ışığımızı parça parça sunmak başka. Biri büyütür, diğeri eksiltir. Bu farkı bilmek; kendini kaybetmeden vermek, tükenmeden paylaşmak, suistimal edilmeden sevmek demektir. Bazılarımız “faydalı olma” telaşıyla sürekli kendinden verir; zamanından, enerjisinden, inancından, hatta ışığından. Geriye dönüp baktığında, bir mumun yavaş yavaş eriyip yok oluşuna tanık olur gibi olur. Oysa mesele, başkalarının yolunu...
Devamı

Su Seni Kaldırır

Resim
​ Rüyamda suyun içindeydim. Yüzümde güneş ışığının yansıması vardı; sanki gökyüzü dalgaların üstüne uzanmış, ben de onun içinde nefes alıyordum. Bir anlığına unuttum tüm ihtimalleri, “ya olmazsa?” korkularını, fazladan taşıdığım yükleri… Su beni sararken, kulağımın derininde bir ses belirdi: tanıdık, sakin, güven veren… Babamın sesi. Kenarda duruyordu sanki. Telaş etmemi beklemiyordu. Sadece durdu, baktı ve yumuşak bir tonda söyledi: “Su seni kaldırır… sakin ol.” Cümlenin dinginliği ruhuma indi. O an hiçbir şey kanıtlamam gerekmiyormuş gibi hissettim. Ne çırpınmam, ne tutunmam, ne de kontrolü avuçlarımda sıkmam… Sadece kendimi bırakmama izin vermem yetti. Suyun içindeyken şunu fark ettim: Akış o kadar düşman değilmiş. Biz çoğu zaman batacağımızı sanıyoruz, oysa batıran çoğu kez korkunun kendisi. İçimde uzun zamandır sıkı duran bir düğüm o sahnede çözüldü. Güçlü görünmek, her şeyi bilmek, hep hazırlıklı olmak… bunların ne kadar ağır ve yorucu olduğunu rüyada hissettim. Suya teslim olduğ...
Devamı

Bu gerçekten güçlü bir metafor...

Resim
E n sıkıştığın, en umutsuz hissettiğin anda çiçek açmak… Zorlukların içinde bile kendini gerçekleştirebilmek, hatta belki tam da o sıkışmışlıktan beslenerek büyümek. Kurban psikolojisine girmeden en sıkıldığın anda üretmek, hemen yön değiştirebilmek, yeri geldiğinde destek istemek, yeri geldiğinde tek başınalığı kabul etmek, varoluşun ve ilerlemenin çözümü. Bu durumu kullanabildiğinde hiç açmadığın kadar güzel bir çiçek olarak açılıyorsun. En sıkıştığın anda en güzel fikirler, en güzel üretimler, en güzel sen doğuyor. Sonuç olarak; “Fırtınadan sonra bir gün, hiç ummadığın anda güneş doğuyor.”
Devamı