Betonlaşan Ruh: Almayı Kabul Etmemek Üzerine

Bir tohumun çatlaması için önce su gerekir. Su ise sadece toprağın aldığı bir şey değildir. Toprak suyu kabul eder. Aralar, yumuşar, içeri alır. Eğer toprak sertse, kuruysa, ne kadar su dökersen dök, hiçbir şey değişmez.


Bazı zihinler de böyledir. Yıllar geçtikçe katılaşır. Kendini korumak adına ördüğü duvarlar, zamanla kendi içinden çıkamadığı bir beton kabuğa dönüşür. Ve o kabuğun ardında, içeriye girmeye çalışan her yeni fikir, her yeni his, her yeni olasılık geri çevrilir. Çünkü kişi sadece bilgiye değil, değişime, dönüşüme, hatta sevgiye bile kapılarını kapatmıştır.


“Ben böyleyim” cümlesiyle başlayan her savunma, aslında bir çeşit reddediştir. Yeni bir bakış açısını alma ihtimaline karşı bir isyandır. Bilgiye, sezgiye, yardıma, öneriye… hatta bazen ilgiye bile.

Çünkü almak, aynı zamanda kabul etmektir. Ve kabul etmek; egonun tahtını, bildiğini sandığı yerden indirmesini gerektirir.


Oysa bilgi, sadece akademik ya da entelektüel bir birikim değildir. Bilgi bazen bir çocuğun söylediği cümlede, bazen rüzgârın yön değiştirişinde, bazen biriyle yaşanan küçük bir çatışmadadır. Almak, bu detayları fark etmekle başlar. Ama bir şeyin içeri girmesi için önce içimizde bir boşluk olmalı — bir yer açmalıyız.


Her şeyi bildiğini düşünen bir zihin, hiçbir şeyi öğrenemez. Her şeyi kontrol etmek isteyen bir kalp, hiçbir gerçek ilişkiyi kuramaz. Her şeyi açıklamak isteyen biri, hiçbir şeyi hissedemez.


“Ben hep veriyorum” diyen biri aslında farkında olmadan almayı reddediyor olabilir.

Çünkü almak pasiflik değildir. Kimi zaman en büyük cesaret, hayatın getirdiklerini yargılamadan kabul edebilmektir.


Kimi insanlar başkalarının sevgisini alamaz, övgüyü reddeder, yardımı küçümser, bilgiyi duymazdan gelir. Çünkü almak demek, “Benim bu konuda bir eksiğim olabilir”i kabul etmek demektir. Ve bu, bazıları için ölüm gibidir.

Ama hayat, sürekli değişen bir su gibi akarken, biz olduğumuz yerde sabit kalamayız. Akışı kabul etmezsek, kururuz. Sertleşiriz. Betonlaşırız.


Sana sunulan bilgiyi, sevgiyi, deneyimi almak için durup bir bak:

Gerçekten kapın açık mı?

Yoksa fark etmeden içeriye girecek her şeyi “yeterli değil”, “benlik değil”, “ben zaten biliyorum” diyerek dışarıda mı bırakıyorsun?


Unutma, almamak bir savunma olabilir. Ama her savunma, aynı zamanda bir hapsoluştur.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aydınlat, Isıt Ama Işığından Parça Verme: Eksiltme, Büyüt.

Resim
Bir mum diğer mumu tutuşturduğunda kendi ışığından hiçbir şey kaybetmez. Bu, her tutuşturmanın bir veriş, bir azalma olduğu anlamına gelmez. Işık, doğru aktığında eksiltmez; büyütür. Hayat yolculuğunda hepimize az ya da çok bir ışık verilmiş gibi hissederiz. Kimimizinki sıcak, kimimizinki keskin, kimimizinki titreşimli. Bu ışık; bilgimiz, sevgimiz, emeğimiz ya da sezgilerimiz olabilir. Ne olursa olsun, içimizde taşıdığımız bu ışıkla dünyayı nasıl aydınlattığımız, nasıl ısıttığımız aslında kim olduğumuzu belirler. Ama burada ince bir çizgi var: Işığımızla başkalarını aydınlatmak başka, ışığımızı parça parça sunmak başka. Biri büyütür, diğeri eksiltir. Bu farkı bilmek; kendini kaybetmeden vermek, tükenmeden paylaşmak, suistimal edilmeden sevmek demektir. Bazılarımız “faydalı olma” telaşıyla sürekli kendinden verir; zamanından, enerjisinden, inancından, hatta ışığından. Geriye dönüp baktığında, bir mumun yavaş yavaş eriyip yok oluşuna tanık olur gibi olur. Oysa mesele, başkalarının yolunu...
Devamı

Su Seni Kaldırır

Resim
​ Rüyamda suyun içindeydim. Yüzümde güneş ışığının yansıması vardı; sanki gökyüzü dalgaların üstüne uzanmış, ben de onun içinde nefes alıyordum. Bir anlığına unuttum tüm ihtimalleri, “ya olmazsa?” korkularını, fazladan taşıdığım yükleri… Su beni sararken, kulağımın derininde bir ses belirdi: tanıdık, sakin, güven veren… Babamın sesi. Kenarda duruyordu sanki. Telaş etmemi beklemiyordu. Sadece durdu, baktı ve yumuşak bir tonda söyledi: “Su seni kaldırır… sakin ol.” Cümlenin dinginliği ruhuma indi. O an hiçbir şey kanıtlamam gerekmiyormuş gibi hissettim. Ne çırpınmam, ne tutunmam, ne de kontrolü avuçlarımda sıkmam… Sadece kendimi bırakmama izin vermem yetti. Suyun içindeyken şunu fark ettim: Akış o kadar düşman değilmiş. Biz çoğu zaman batacağımızı sanıyoruz, oysa batıran çoğu kez korkunun kendisi. İçimde uzun zamandır sıkı duran bir düğüm o sahnede çözüldü. Güçlü görünmek, her şeyi bilmek, hep hazırlıklı olmak… bunların ne kadar ağır ve yorucu olduğunu rüyada hissettim. Suya teslim olduğ...
Devamı

Bu gerçekten güçlü bir metafor...

Resim
E n sıkıştığın, en umutsuz hissettiğin anda çiçek açmak… Zorlukların içinde bile kendini gerçekleştirebilmek, hatta belki tam da o sıkışmışlıktan beslenerek büyümek. Kurban psikolojisine girmeden en sıkıldığın anda üretmek, hemen yön değiştirebilmek, yeri geldiğinde destek istemek, yeri geldiğinde tek başınalığı kabul etmek, varoluşun ve ilerlemenin çözümü. Bu durumu kullanabildiğinde hiç açmadığın kadar güzel bir çiçek olarak açılıyorsun. En sıkıştığın anda en güzel fikirler, en güzel üretimler, en güzel sen doğuyor. Sonuç olarak; “Fırtınadan sonra bir gün, hiç ummadığın anda güneş doğuyor.”
Devamı