Görmeyi Hatırlamak: Alıştığımız Güzellikleri Yeniden Keşfetmek

Güzel şeylere alıştıkça onları fark etmez oluyoruz. Oysa bir an durup gerçekten baktığımızda, etrafımızdaki mucizeleri yeniden keşfedebiliriz.

Düşünün, bir hapishanede doğduğunuzu… Hayatınızın ilk 15 yılını dört duvar arasında, küçük bir avludan başka bir gökyüzü görmeden geçirdiğinizi. Sonra bir gün kapılar açılıyor ve dışarı adım attığınızda, gökyüzü sizi pembe, turuncu ve morun en güzel tonlarıyla karşılıyor. Güneşin batışını ilk kez böyle görmek nasıl bir his olurdu? İlk kez rüzgârın saçlarınıza karıştığını, denizin tuzlu kokusunu duyduğunuzu, ağaçların rüzgârda hafifçe dans ettiğini fark ettiğinizde içinizde nasıl bir heyecan uyanırdı?


Ama işte o gökyüzü her gün orada. O renkler her akşam üstümüzde. Çoğu zaman fark etmiyoruz bile, çünkü alıştık. Gün batımının o büyüleyici renklerini görmeden telefon ekranına bakıyoruz. Dalgaların kıyıya vururken çıkardığı sesi dinlemeden yürüyüp gidiyoruz. Sabah uyandığımızda, yumuşacık bir yatağın içinden kalkmanın aslında ne büyük bir konfor olduğunu bile unutuyoruz.


Bir düşünün, yıllarca hiç işitmediğinizi… Sonra bir gün teknoloji sayesinde duymaya başladığınızı. Sevdiklerinizin sesini ilk kez duyduğunuzda, bir melodiye ilk kez kulak verdiğinizde neler hissederdiniz? Bir çocuğun kahkahasını, yağmurun pencerede çıkardığı sesi ya da yaprakların hışırdayışını fark etmek bile sizi derinden etkileyebilirdi. Ama biz, duymaya alıştığımız için, çoğu zaman bu seslerin güzelliğini unutuyoruz.


Ya da hiç yürüyemediğinizi düşünün. Sonra bir gün bacaklarınıza yeniden kavuştuğunuzu. Sokakta özgürce yürümek, basit bir merdiveni çıkmak, ayağınızı kuma batırmak bile size tarifsiz bir mutluluk verebilirdi. Ama yürümeye alıştığımız için, bu basit hareketin ne kadar değerli olduğunu çoğu zaman fark etmiyoruz.


Oysa gerçekten fark ettiğimizde, gördüğümüz her şey anlam kazanıyor. Gün batımı bir daha asla sadece bir gün batımı olmuyor. Rüzgâr estiğinde, bir çiçek açtığında, bir kuş uçtuğunda içimize hafif bir mutluluk doluyor. Bir fincan kahvenin sıcaklığı, bir dostun samimi bir gülümsemesi, gökyüzünde kayan bir yıldız… Hepsi, fark ettiğimiz anda büyüleyici hale geliyor.


Ben bu farkındalığa ulaştığımdan beri gökyüzüne her baktığımda mest oluyorum. Sanki her gün yeniden keşfediyorum onu. Çünkü dünyayı güzel yapan şey, ona nasıl baktığımız… Ve belki de gerçekten yaşamaya başlamak, elimizde olan güzellikleri görmeye başladığımız anda gerçekleşiyor.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aydınlat, Isıt Ama Işığından Parça Verme: Eksiltme, Büyüt.

Resim
Bir mum diğer mumu tutuşturduğunda kendi ışığından hiçbir şey kaybetmez. Bu, her tutuşturmanın bir veriş, bir azalma olduğu anlamına gelmez. Işık, doğru aktığında eksiltmez; büyütür. Hayat yolculuğunda hepimize az ya da çok bir ışık verilmiş gibi hissederiz. Kimimizinki sıcak, kimimizinki keskin, kimimizinki titreşimli. Bu ışık; bilgimiz, sevgimiz, emeğimiz ya da sezgilerimiz olabilir. Ne olursa olsun, içimizde taşıdığımız bu ışıkla dünyayı nasıl aydınlattığımız, nasıl ısıttığımız aslında kim olduğumuzu belirler. Ama burada ince bir çizgi var: Işığımızla başkalarını aydınlatmak başka, ışığımızı parça parça sunmak başka. Biri büyütür, diğeri eksiltir. Bu farkı bilmek; kendini kaybetmeden vermek, tükenmeden paylaşmak, suistimal edilmeden sevmek demektir. Bazılarımız “faydalı olma” telaşıyla sürekli kendinden verir; zamanından, enerjisinden, inancından, hatta ışığından. Geriye dönüp baktığında, bir mumun yavaş yavaş eriyip yok oluşuna tanık olur gibi olur. Oysa mesele, başkalarının yolunu...
Devamı

Su Seni Kaldırır

Resim
​ Rüyamda suyun içindeydim. Yüzümde güneş ışığının yansıması vardı; sanki gökyüzü dalgaların üstüne uzanmış, ben de onun içinde nefes alıyordum. Bir anlığına unuttum tüm ihtimalleri, “ya olmazsa?” korkularını, fazladan taşıdığım yükleri… Su beni sararken, kulağımın derininde bir ses belirdi: tanıdık, sakin, güven veren… Babamın sesi. Kenarda duruyordu sanki. Telaş etmemi beklemiyordu. Sadece durdu, baktı ve yumuşak bir tonda söyledi: “Su seni kaldırır… sakin ol.” Cümlenin dinginliği ruhuma indi. O an hiçbir şey kanıtlamam gerekmiyormuş gibi hissettim. Ne çırpınmam, ne tutunmam, ne de kontrolü avuçlarımda sıkmam… Sadece kendimi bırakmama izin vermem yetti. Suyun içindeyken şunu fark ettim: Akış o kadar düşman değilmiş. Biz çoğu zaman batacağımızı sanıyoruz, oysa batıran çoğu kez korkunun kendisi. İçimde uzun zamandır sıkı duran bir düğüm o sahnede çözüldü. Güçlü görünmek, her şeyi bilmek, hep hazırlıklı olmak… bunların ne kadar ağır ve yorucu olduğunu rüyada hissettim. Suya teslim olduğ...
Devamı

Bu gerçekten güçlü bir metafor...

Resim
E n sıkıştığın, en umutsuz hissettiğin anda çiçek açmak… Zorlukların içinde bile kendini gerçekleştirebilmek, hatta belki tam da o sıkışmışlıktan beslenerek büyümek. Kurban psikolojisine girmeden en sıkıldığın anda üretmek, hemen yön değiştirebilmek, yeri geldiğinde destek istemek, yeri geldiğinde tek başınalığı kabul etmek, varoluşun ve ilerlemenin çözümü. Bu durumu kullanabildiğinde hiç açmadığın kadar güzel bir çiçek olarak açılıyorsun. En sıkıştığın anda en güzel fikirler, en güzel üretimler, en güzel sen doğuyor. Sonuç olarak; “Fırtınadan sonra bir gün, hiç ummadığın anda güneş doğuyor.”
Devamı