Sıradan Olana Uyanmak: Perfect Days ve Basit Yaşamak Üzerine

Bazı filmler izleyicisini sarsarak aydınlatır, bazıları ise usulca, bir yaprak gibi insanın omzuna konar ve orada kalır. Wim Wenders’in Perfect Days filmi, işte böyle bir film. Tokyo’nun kuytu köşelerindeki umumi tuvaletleri temizleyen Hirayama’nın sessiz yaşamına konuk oluruz ve onun gündelik ritüellerinde, sıradan olana uyanmanın ne anlama geldiğini keşfederiz.


Hirayama, sabah erkenden uyanır, yatağını toplar, bitkilerini sular, aynı sokaklardan geçerek işine gider. Tuvaletleri özenle temizler, mola verdiğinde bir ağaç gölgesine oturur, eski usul bir fotoğraf makinesiyle gökyüzüne bakar. Her gün aynı gibi görünse de, her gün yenidir. Küçük bir melodinin, güneş ışığının farklı açılarının, insanların yüzlerindeki değişimin farkına varır. Ve işte burada, basit yaşamanın en derin anlamına dokunuruz: Hayatı olduğu gibi, süslenmeden, değiştirmeden, olduğu haliyle kabul etmek.


Modern hayat bizi hızla akmaya, hep daha fazlasını istemeye, sürekli yeni hedefler koymaya şartlandırıyor. Oysa bir çay demlemek, bir kitabın sayfalarını çevirmek, bir dostla sessizce oturmak da varoluşun en saf anları olabilir. Basit yaşamak, yavaşlamak ve dikkat kesilmektir. Gökyüzüne bakıp bulutların hareketini izlemektir. Güneşin tenimizi ısıtmasını hissetmektir. Yolda yürürken yüzümüze çarpan rüzgârın farkına varmaktır.


Hirayama’nın hayatında büyük olaylar yoktur ama huzur vardır. Çabasız bir mutluluk, kendiliğinden gelişen bir tamamlanmışlık hissi. Belki de mutluluk, büyük zaferlerin ya da pahalı hayatların değil, en sıradan ve en küçük anların içinde saklıdır. Aydınlanma, işte bu sıradan olana uyanmaktır.


Perfect Days’in bize hatırlattığı gibi, belki de en güzel günler, içimizi dinginlikle dolduran, hiçbir şey yapmadığımız ama her şeyin farkında olduğumuz günlerdir.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aydınlat, Isıt Ama Işığından Parça Verme: Eksiltme, Büyüt.

Resim
Bir mum diğer mumu tutuşturduğunda kendi ışığından hiçbir şey kaybetmez. Bu, her tutuşturmanın bir veriş, bir azalma olduğu anlamına gelmez. Işık, doğru aktığında eksiltmez; büyütür. Hayat yolculuğunda hepimize az ya da çok bir ışık verilmiş gibi hissederiz. Kimimizinki sıcak, kimimizinki keskin, kimimizinki titreşimli. Bu ışık; bilgimiz, sevgimiz, emeğimiz ya da sezgilerimiz olabilir. Ne olursa olsun, içimizde taşıdığımız bu ışıkla dünyayı nasıl aydınlattığımız, nasıl ısıttığımız aslında kim olduğumuzu belirler. Ama burada ince bir çizgi var: Işığımızla başkalarını aydınlatmak başka, ışığımızı parça parça sunmak başka. Biri büyütür, diğeri eksiltir. Bu farkı bilmek; kendini kaybetmeden vermek, tükenmeden paylaşmak, suistimal edilmeden sevmek demektir. Bazılarımız “faydalı olma” telaşıyla sürekli kendinden verir; zamanından, enerjisinden, inancından, hatta ışığından. Geriye dönüp baktığında, bir mumun yavaş yavaş eriyip yok oluşuna tanık olur gibi olur. Oysa mesele, başkalarının yolunu...
Devamı

Su Seni Kaldırır

Resim
​ Rüyamda suyun içindeydim. Yüzümde güneş ışığının yansıması vardı; sanki gökyüzü dalgaların üstüne uzanmış, ben de onun içinde nefes alıyordum. Bir anlığına unuttum tüm ihtimalleri, “ya olmazsa?” korkularını, fazladan taşıdığım yükleri… Su beni sararken, kulağımın derininde bir ses belirdi: tanıdık, sakin, güven veren… Babamın sesi. Kenarda duruyordu sanki. Telaş etmemi beklemiyordu. Sadece durdu, baktı ve yumuşak bir tonda söyledi: “Su seni kaldırır… sakin ol.” Cümlenin dinginliği ruhuma indi. O an hiçbir şey kanıtlamam gerekmiyormuş gibi hissettim. Ne çırpınmam, ne tutunmam, ne de kontrolü avuçlarımda sıkmam… Sadece kendimi bırakmama izin vermem yetti. Suyun içindeyken şunu fark ettim: Akış o kadar düşman değilmiş. Biz çoğu zaman batacağımızı sanıyoruz, oysa batıran çoğu kez korkunun kendisi. İçimde uzun zamandır sıkı duran bir düğüm o sahnede çözüldü. Güçlü görünmek, her şeyi bilmek, hep hazırlıklı olmak… bunların ne kadar ağır ve yorucu olduğunu rüyada hissettim. Suya teslim olduğ...
Devamı

Bu gerçekten güçlü bir metafor...

Resim
E n sıkıştığın, en umutsuz hissettiğin anda çiçek açmak… Zorlukların içinde bile kendini gerçekleştirebilmek, hatta belki tam da o sıkışmışlıktan beslenerek büyümek. Kurban psikolojisine girmeden en sıkıldığın anda üretmek, hemen yön değiştirebilmek, yeri geldiğinde destek istemek, yeri geldiğinde tek başınalığı kabul etmek, varoluşun ve ilerlemenin çözümü. Bu durumu kullanabildiğinde hiç açmadığın kadar güzel bir çiçek olarak açılıyorsun. En sıkıştığın anda en güzel fikirler, en güzel üretimler, en güzel sen doğuyor. Sonuç olarak; “Fırtınadan sonra bir gün, hiç ummadığın anda güneş doğuyor.”
Devamı